De dertigste editie van Jera On Air ging ons zeker niet in de koude kleren zitten. Van de bloedhete donderdag tot de regenachtige zondag hebben we weer kunnen genieten van de hardste punk- en metal shows op het platteland van Limburg. Per dag bespreken we hier kort de bands die ons het meest bij zijn gebleven, ondersteunt met geweldige foto’s van onze eigen fotografe Megan Keijzer.

Donderdag

Ondanks de hitte bleef de Eagle Stage niet lang rustig nadat de heren van het Amerikaanse Shadow of Intent onder drone geluiden het podium betraden. De band die bekend staat door hun symfonische variant van deathcore wist een grootse, epische sound op te zetten waar de bezoekers maar al te blij mee waren. De geprojecteerde backdrop bestond uit apocalyptische beelden van een dystopische industrialisatie en de langzame beweging van buitenaardse planeten. De set was een mooie mix uit de discografie met zelfs een nieuw nummer dat alvast gespeeld werd. Met blast beats van drummer Bryce Butler als basislaag en fel gitaarwerk werd de set afgesloten met het legendarische The Heretic Prevails.

Beginnend met een nummer van het nieuwste album The Black kwam Imminence onder daverend applaus het podium op. Vocalist Eddie Berg weet enorm krachtige screams af te wisselen met zuivere vocalen, dit alles onder het spel van zijn viool. Deze viool diende bij bepaalde nummers tevens als microfoon voor screams met een extra laag distortion. Nummers als Erase, Hell or High Water en titeltrack The Black maakten de set een fenomeen waar veel mensen bij wilden zijn. Tot buiten de tent stonden toeschouwers te kijken naar de harde, doch verfijnde muziek van deze Zweedse metalcore grootheden.

Get The Shot trapte de set af met hun kenmerkende, meedogenloze hardcore punk. Met vocalen vergelijkbaar met die van genregenoten Knocked Loose brak zanger J.P. Lagacé los in de Buzzard Stage. Een half uur aan knokken met achtergrond muziek, stage dives en harde mosh pits. De band kwam onheilspellend hard neer op de toeschouwers en wist de noodklokken te laten luiden met de gillende gitaren van Tom Chiasson en G.P. Genest. Het publiek gehoorzaamde aan de oproepen tot stage dives en binnen seconden na de start van een nummer barste de breakdowns al los.

De hitte daalde, maar daar wisten de Duitse leden van Electric Callboy wel wat op. Een vlammend optreden, hoog energiek en uiterst charismatisch. Met een digitale stem die het publiek duidelijk maakte dat stil staan ten strengste verboden was brak het laatste concert van de avond aan. Confetti barstte meermaals los tijdens de nummers van de genre-duizendpoten die worden omschreven als “electronicore”. Een mix van metal, techno en zelfs een beetje schlager muziek tijdens Hurricane. Publieksfavorieten als Hypa Hypa, Tekkno Train en RATATATA met de stemmen van Babymetal werden luidkeels meegezongen door de hele tent. Vrolijk gedans en veel gelach tijdens de akoestische versies van Let it Go en I Want It That Way maakten de show een waardige afsluiter voor deze eerste dag.

Vrijdag

Tijdens hun slechts 30 minuut durende set wist Holding Absence met handen zwaaien, ritmisch klappen, crowdsurfen en gelijktijdig springen de onofficiële festival-bingo kaart snel af te werken. De energie van frontman Lucas Woodland is aanstekelijk waardoor er al snel veel participatie met het publiek tot stand was gekomen. Lucas toonde wat begrip met het volgende statement aan het begin van de show:

For breakfast I had a can of Fanta and a slice of pizza, so I’m in the same playing field as you lot”

Lucas Woodland

Desalniettemin bracht de band een sterke set voort met nummers als Crooked Melody en Afterlife.

De windbreaker aan en al two-steppend naar het Zweedse thrown. De snare drum die klonk als een geweerschot en minimale stage dressing toonden al waar men voor kwam, namelijk een non stop moshpit. Hits als on the verge, guilt en het afsluitende grayout werden zeker niet overgeslagen. De band speelde strak met een overvloed aan distortion op de gitaren en elektronische ondertonen op de backing track.

Pronkend met een Nederlandse vlag kwamen de 4 vrouwen van het Japanse Hanabie. één voor één het podium opgelopen. Fluffy kousen, een roze background en een lading pig squeels en gutturals met teksten in het Japans maakten de show een suikerige koortsdroom die smaakt naar meer. Het nummer We Love Sweets werd aangekondigt met vocaliste Yukina die het publiek vroeg wat ze van stroopwafels en pannenkoeken vonden. De schijnbaar onuitputbare leden van de band dansten, renden en sprongen de gehele breedte van Eagle Stage over voor een goed volle tent aan toeschouwers.

Lang duurde het zeker niet alvorens de set van Dying Wish op de Buzzard Stage uitmonde in totale chaos. De melodische onderlaag was duidelijk te horen gezien de extra gitarist maar het geheel bleef adembenemend hard. Zonder pauze werden Cowards Feed, Cowards Bleed en Torn From Your Silhouette de tent in gestuurd om af te sluiten met Innate Thirst. Zangeres Emma Boster waagde het de microfoon uit te delen aan talentvolle publieksleden wat uitmondde in een podium vol meezingers. Gezien het lage podium voelde het concert enorm intiem en persoonlijk.

Al snel kwamen de vlammen bij het Eagle Stage optreden van Bleed from Within tot hoog in de tent. Het hoge charisma van vocalist Scott Kennedy met een goed Schots accent maakten het een gezellige show afgewisseld met harde moshpits. De schrijnende gitaren toonden het melodische karakter van de metalcore band met een heerlijke headbang groove. De visuals van het menselijk lichaam bij nummmers als I Am Damnation, Sovereign en het net uitgekomen Hands of Sin in het bloedrode licht maakten het geheel een onvergetelijke show. Scott kon het niet laten zelf ook even op het wilde publiek te gaan staan tijdens deze laatste show in hun zomer tour.

Het bijna 20 jaar oude Counterparts wierp een frisse blik op de Vulture Stage. Helaas met barricades kwam de harde sound goed terecht bij de moshende voorste linie. Met een basis van enorm zware en krachtige hardcore nummers kwamen met spoken word call-outs het melodische karakter van de band omhoog. De gitaren en bas van Tyler Williams en Jesse Doreen knalden door de tentdoeken heen en vormden een prachtige basislaag voor de emotionele tracks. Zanger Brendan Murphy vertelde het verhaal achter Whispers Of Your Death met zijn oude, reeds overleden kat, en kondigde daarna onder luid gejuich de naam van zijn nieuwe kat aan. Kick drums als een mitrailleur en harde moshpits die perfect past binnen het plaatje van Jera On Air.

De lichtgevend rode ogen van de stage dressing van Ice Nine Kills keken je al aan terwijl je de Eagle Stage binnen wandelde met op de achtergrond Whitney Houston. Al snel wordt het angstaanjagende karakter van Ice Nine Kills duidelijk gemaakt wanneer tijdens het eerste nummer de horror-inspired metalcore band hun eerste slachtoffer maakt. De band speelt hun muziek met ondersteuning van meerdere acteurs die de verhalen waarop de nummers geïnspireerd zijn uitbeelden. Vocalist Spencer Charnas weet een spectaculair verhaal op te stellen die het gehele publiek meetrekt in zijn fictieve belevingswereld. De vele gitaarsolo’s in nummers als Rainy Day, The Shower Scene en natuurlijk Welcome To Horrorwood kwamen erg goed aan op het festivalterrein. Kort werd de show gestopt voor EHBO in de pit waarop Charnas het woord nam met de volgende bevestigende woorden:

If anyone’s gonna die today it’s gotta be done by me.”

Spencer Charnas

Zaterdag

Na het album Cure viel er veel te verwachten van de Amerikaanse progressive metalcore band ERRA. De grote digitale backdrop toonde het glitchende bandlogo met toevoeging van cijfers en geometrische vormen. De muziek vertaalde enorm goed naar het grote festival podium met een sterke mix en grote participatie bij nummers als Gungrave en Pale Iris. De persoonlijke favoriet van vocalist J.T. Cavey, Crawl Backwards Out Of Heaven, werd ontvangen met een stevige moshpit die de planken van de Eagle Stage deed buigen.

Een onheilspellende gitaarriff kondigt de opkomst van het Amsterdamse kwintet For I Am King aan. Onder leiding van vocaliste Alma Alizadeh steekt de band van wal met meedogenloos harde deathcore. Liers, Trojans en Breath the Fire kwamen hard uit de speakers met een publiek dat graag danste in de vele circle pits en walls of death. Met strandballen door de lucht was het een waar feestje onder de schrijnende gitaren en scream vocalen waarbij Alizadeh zich al zingend in het oog van de laatste circle pit waagde.

De legendarische deathcore band Thy Art Is Murder kwam onder daverend applaus en een drumsolo van Jesse Beahler op en startte meteen met een bomvolle set. Een discografie brede lijst met onder andere Slaves Beyond Death, Holy War en Reign of Darkness werden enorm goed voortgebracht door vocalist Tyler Miller die zelf nog niet eens een jaar bij de band is aangesloten. De verblindende lichten en misthoorn op de backing track maakten de 45 minuten een schouwspel dat niet te vergelijken valt met andere bands. De harde basgitaren en drums lieten de breakdowns ver natrillen tot buiten de tent.

Met de harde regen in de storm die buiten door raasde was While She Sleeps een lichtpuntje in de duisternis. Vocalist Lawrence Taylor gaf aan het record van meeste crowdsurfers op Jera te willen verbreken en gaf zelf het goede voorbeeld door uit de tentmast te springen op het uitgelaten publiek. Met een muur van versterkers achter zich speelde de band vele hits van vooral de laatste drie albums. Tijdens Silence Speaks betrad Andrew Neufeld van Comeback Kid het podium om de vocalen van Oli Sykes over te nemen. Na het toegooien van bloemen tijdens To The Flowers was het eindelijk zover en voer de ene na de andere crowdsurfer naar het podium toe. De band sloot de set volmondig af met Systematic van het voorlaatste album Sleeps Society.

In een overvolle Buzzard Stage kwamen de heren van Comeback Kid op met de titeltrack van het laatste album Heavy Steps. Fans van de band konden hun hart luchten met een setlist bestaande uit hun gehele discografie met Wasted Arrows, Somewhere, Somehow, Talk Is Cheap en natuurlijk Wake The Dead. Het podium stroomde bij dit laatste nummer al snel vol met fans die naar hartenlust mee schreeuwden in de microfoon. Dreunende baslijntjes en een drummer die van geen ophouden wist maakten Comeback Kid een perfecte opening van de nacht op Jera.

De Eagle Stage stond vol gepakt toen Architects opkwam om de zaterdag tot een mooi einde te brengen. Met de confetti van Electric Callboy nog in de stellage kwam het Britse viertal met een harde dosis metalcore het festival met de grond gelijk maken. Gravedigger, Doomsday, Royal Beggars en de nieuwste single Curse maakten een grootse indruk door de gestileerde abstracte visuals en kenmerkende vocale stijl van Sam Carter. Moeiteloos werd er gewisseld tussen harde, meeslepende stukken en melodieuze, gitaar hevige breakdowns. Met behulp van While She Sleeps zanger Lawrence Taylor werd Impermanence ingezet en met toegift van tientallen crowdsurfers kwam de nacht ten einde met Animals.

Zondag

Gezien de regen van voorgaande dagen ging het terrein wat later open dan normaal, maar de plassen ontwijkend kwam men uit bij Annisokay. De band die eigenlijk de Eagle Stage op zaterdag zou betreden kwam door bagage problemen in Helsinki helaas een dag later uit op de Buzzard Stage. Voor een matig publiek speelde de band een kleine, intieme set van hoge kwaliteit met zanger Rudi Schwarzer die gedurende het laatste nummer zelf de wall of death open hield.

Make Them Suffer wist met minimale stage dressing een groots geluid op te zetten. De symfonische deathcore onder ondersteuning van zowel screams als clean vocalen werd mooi op touw gezet door de 2 vocalisten. Beginnend met Ghost of Me werd de toon meteen goed gezet voor dit optreden op de Eagle Stage. Door de vocalisten die perfect in afwisseling traden was een mooi, vol geluid de uitkomst. Gitarist Nick McLernon rende al spelend het gehele podium af zonder een noot te missen en kwam in nummers als Erase Me, Epitaph en de afsluiter Doomswitch enorm goed over.

Distant kwam als vervanging voor een afvaller maar bracht een enorme toevoeging met zich mee. Bij de eerste pit werden de “Distant Moshpit Warrior” veiligheids hesjes de pit in gegooid om met modderdikke baslijntjes en een snare die als noodklok door de tent heen galmt in te zetten in nummers gevoed door zware, genadeloze breakdowns. Heritage, Hellmouth en Heirs of Torment kwamen voorbij in een show waarbij de moshpit geen moment stil leek te staan. Met een crowdsurfende gitarist en een flinke vlammenwerper werd de set afgesloten met The Broken Cross.

Met snelle, hoopvolle post hardcore wisten de heren van Caskets de Eagle Stage vol te spelen. Elektronische geluiden op de backing track zorgden voor een moderne sound en de ritmische drums maken het en energiek, springbaar geheel. Met clean uithalen van zanger Matt Floods kwam de muziek erg goed tot zijn recht binnen de festivaltent.

TesseracT betrad de Eagle Stage met een zacht gitaarriffje om meteen af te trappen met Natural Disaster. De moeilijk hanteerbare progressive metal klonk enorm goed vanaf het podium en de vele ritme wisselingen hielden je oplettend tot het einde. De relatief lange nummers grepen je vast om tijdens de bombastische breaks verbazingwekkend hard los te barsten. Met een tesseract of hyperkubus als backdrop speelde de band strak hun nummers zoals Legion, King en Of Mind – Nocturne. Uniek binnen de line-up dit jaar was TesseracT een enorm mooie band om live te kunnen zien.

Na overlijden van zanger Keith Flint was het een moeilijke tijd voor de leden van The Prodigy. Desalniettemin wisten ze terug te keren met een show in eren van Flint. Luide bass, snelle wisselingen van stijl en een hoog meezing gehalte zorgden voor een waar feest als afsluiter van de vierde dag. Met lasers werd een portret van Flint gevormd alvorens deze, samen met het publiek, energiek begon te dansen. Het was moeilijk stil te blijven staan bij nummers als Breathe, Firestarter en Voodoo People. De MC van de big beat groep Maxim voelde zich enorm thuis op het podium en wist het publiek op unieke wijze op te zwepen tot een eindsalvo tijdens Out Of Space.

Dat was het dan, 4 overvolle dagen met geweldige bands die de natte festivalweide in het Limburgse Ysselsteyn helemaal plat wisten te spelen. Met bands als Electric Callboy, Architects, Bury Tomorrow en Comeback Kid was het een ijzersterke line up die ons in ieder geval al doet verlangen naar volgend jaar.