Jera On Air 2025 – Donderdag – Festivalverslag

Voor de 31e keer streken de grootste namen binnen de harde muziek neer op het platteland van Limburg. Jera On Air heeft in deze tijd een flinke reputatie op kunnen bouwen als grootste metalcore- en punkfestival van Nederland en wij waren er bij om verslag uit te brengen. Van de regenachtige donderdag tot de bloedhete zondag, per dag bespreken we hier kort de bands die ons het meest bij zijn gebleven. Ondersteunt met geweldige foto’s van onze eigen fotografe Megan Keijzer.

Kort na aankomst betraden de drie Slovenen van de nu-metalcore band Within Destruction de Eagle Stage om die met de grond gelijk te maken. De band die hun roots kent in beatdown hardcore heeft recent hun sound gewisseld naar een vriendelijkere metalcore versie. De band opent met titeltrack van hun recente album “ANIMETAL” en laat het publiek meteen springen. Vocalist Rok Rupnik verzorgt de slopende fry screams terwijl gitarist Howard Fang de zuivere achtergrondzang op zich neemt. Naast strakke solo’s van Fang bevat de muziek veel snelle stukken met duidelijke anime referenties. Denk hierbij aan nummers als “CYBERGIRL” of bijvoorbeeld “HIDE & SICK” dat gaat over het bekende Tokyo drift fenomeen. De visuals ondersteunen de fleurige, kleurrijke wereld van het laatste album alvorens de band afsluit met twee oudere nummers.

You still have energy? Split this shit. I want to see my fucking soundguy!”
– Rok Rupnik, vocalist

Beginnend met “No Way Out”, een publieksfavoriet uit 2020, kondigt de band voor de laatste twee nummers een shift in geluid aan. Om af te sluiten knalt titeltrack van debuutalbum “Deathwish” (2018) door de speakers heen. Een lading crowdsurfers en een flinke wall of death later suddert de muziek nog even na terwijl de band het podium verlaat.

Recht in lijn met hun recente album staan de zes heren van het Amerikaanse Fit For An Autopsy voor een zwarte banner met in afgebladerd goud het logo en twee middeleeuwse etsen. Nog voor de eerste noten aangeslagen worden gebaart gitarist Pat Sheridan al naar het publiek dat deze zich zal moeten splitsen. Het publiek gehoorzaamt en al snel slaan de dikke baslijnen en heftige gitaarchugs in als een hamer. De tent is volledig volgestroomd in de tussentijd en het publiek headbangt mee met nummers als “Lower Purpose”, “Warfare” en “Sea of Tragic Beasts”. De grootste circlepit tot nu toe opent zich en het publiek wordt meegevoerd met de hard rakende lyrics van Joe Badolato.

Curse the heart of red horizon.
God closed his eyes,
From the river to the sea.”
– Fit For An Autopsy, “Red Horizon”

Wijzend naar zijn oor maakt Badolato hier een krachtig politiek statement. Het snerende gitaarwerk tijdens dit nummer van het laatste album “The Nothing That Is” springt naar voren terwijl het nummer zich afrond. De gehele set is monumentaal in geluid en staat als een huis in de geringe 45 minuten die hun gegund is. Met “Hostage” weet de band krachtig af te sluiten en ons wakker te schudden voor wat er nog komen zal.

De Australische band Polaris opent met “Nightmare” en toont met de brede, digitale visuals dat er wat moois op komst is. De band voelt zich compleet thuis op een podium als deze en al snel wordt duidelijk dat de band goed op elkaar in is gespeeld. Bassist Jake Steinhauser ondersteunt de scream vocalen van Jamie Hails en samen wordt een muur van geluid opgezet. De heftige breakdowns vegen als sloopkogel dwars door de melodieuze basis van de muziek heen.

Cast to the side,
No one heard you choking as you swallowed your pride.
You say you’re happy, but are you satisfied?
– Polaris, “Landmine”

Het toegestroomde publiek kent praktisch alle teksten en schreeuwt naar hartenlust mee met “Landmine”, “The Remedy” en “Parasites”. Een groot deel van de set bevatte muziek van het laatste album “Fatalism” uit 2023, een beladen album die uitgebracht is na het overlijden van lead gitarist Ryan Siew in datzelfde jaar. De band is ondanks de tegenslagen sterker dan ooit en weet het Jera publiek te veroveren met de melodieuze en strakke metalcore.

Paleface Swiss heeft de smaak goed te pakken en opent hun set met “Hatred”, een loodzwaar en akelig snel nummer. De intense bas van bassist Tommy Lee dreunt door terwijl Marc “Zelli” Zellweger met de bekende fry vocalen het nummer aan elkaar lijmt. Zowel rappend in zuivere vocalen als screams resulteert de set al snel in een weelderige draaikolk van agressie en moshpits. De mitrailleur-drums blijven doorknallen terwijl de tent verhit wordt door de meerdere vlammenwerpers gepositioneerd op het podium. De band die een verleden heeft in de beatdown hardcore toont deze inzichten nog met het bekende logo en luide breakdowns. Met nummers als “I Am A Cursed One” en “The Gallow” toont de band zich verder te kunnen ontwikkelen en luide muziek naar een breder publiek te kunnen brengen. Tijdens de breakdown van dit laatste nummer betreed Zellweger kort de pit om vanaf daar de vocalen te brengen. Tevreden is hij echter allesbehalve wanneer hij misgrijpt naar zijn ontbrekende battery pack:

You guys dropped me like 5 fucking times, what the fuck. If you find something looking like this, give it back. They’re expensive as fuck”
– Marc “Zelli” Zellweger, vocalist

Gelukkig wordt deze snel weer teruggevonden en richting het podium gebracht. De set is doorspekt met interactie wanneer de band vraagt om een wall of death. De gitaar die zachtjes door chugged met een vlammenzee vanaf het podium wanneer het crescendo van de breakdown eindelijk bereikt is. De gitaren zijn bijzonder laag gestemd en de vele veranderingen in tempo geven het geheel een groots en gewelddadig gevoel.

De charismatische Tatiana Shmayluk, vocaliste van de Oekraïense band Jinjer, weet in no time het publiek naar haar hand te zetten door een geweldige mix tussen zuivere en scream vocalen. In het eerste nummer “Duél” komen deze verbazingwekkende krachten al duidelijk naar voren terwijl de gitaren doorgaan met een hoog ritmische en tonale muziek spelen. Abstracte visuals van bewegende vormen nemen gedurende verschillende nummers unieke kleuren aan. Stevige drums met luide gitaren en dissonante opbouw van nummers maken het geheel bezwerend en enorm meeslepend.

The serpent gives an umbrella on a sunny day,
And takes it back when it rains.
It holds so much annihilating power,
So it’s turning saints into sinners in just one hour.”
– Jinjer, “Green Serpent”

In de grote festivaltent zien we grote hoeveelheden mensen mee swingen met melodieuze doch meedogenloze tracks als “Green Serpent” en “Fast Draw”. Het publiek wordt meegezogen met elk nummer wanneer het concert eindigt met virale hit “Pisces”. Shmayluk toont een indrukwekkende switch tussen jazz en deathcore met dit ineens afwisselende nummer.

Startend met “Death Grip” en “Earn It” was het voor het publiek van The Ghost Inside meteen duidelijk, dit wordt een goede show. De Amerikaanse band die de Vulture Stage af mochten sluiten voor de donderdag kwamen, zagen en overwonnen met melodieuze en hoopvolle metalcore. De band, 5 man sterk, wist een grote hoeveelheid albums uit hun carrière aan te tikken tijdens de show en dit werd beantwoord door luide zang vanuit het publiek, vurige moshpits en een hoop crowdsurfers. Dit laatste werd absoluut gestimuleerd door frontman Jonathan Vigil wanneer hij een aantal gesigneerde drum heads weggaf aan gelukkige crowdsurfers.

De vlammenwerpers van Paleface Swiss hadden plaatsgemaakt voor een aantal CO2 kanonnen die grote, witte rookwolken boven het publiek uitspuwden bij breakdowns. Zowel oude meezingers als “Dear Youth (Day 52)” en nummers van het laatste album zoals “Secret” werden goed ontvangen. Drummer Andrew Tkaczyk ging er flink op los en ondersteunde de gitaren met luide en snerpende drums. Ook “Mercy” met één van de bekendste call-outs in moderne metalcore mocht niet ontbreken natuurlijk alvorens de band afsloot met publieksfavoriet “Engine 45”. De set was afgelopen, maar het publiek had andere plannen door de laatste zinnen van dit nummer zelf voor te dragen aan de band.

All my life, I’ve been searching for something.
To break these chains, to break these chains,
But I’ll keep swinging”
– The Ghost Inside, “Engine 45”