Jera On Air 2025 – Zaterdag – Festivalverslag

Voor de 31e keer streken de grootste namen binnen de harde muziek neer op het platteland van Limburg. Jera On Air heeft in deze tijd een flinke reputatie op kunnen bouwen als grootste metalcore- en punkfestival van Nederland en wij waren er bij om verslag uit te brengen. Van de regenachtige donderdag tot de bloedhete zaterdag, per dag bespreken we hier kort de bands die ons het meest bij zijn gebleven. Ondersteunt met geweldige foto’s van onze eigen fotografe Megan Keijzer.

De bassist van de Britse hardcore punk band Polar die met bivakmuts op het podium betreed kon al niet veel goeds voorspellen. Als tweede band op de Buzzard moest het publiek nog kort warmgedraaid worden en roept vocalist Adam Woodford aan het publiek dichterbij te komen. De vurige mix van snelle two-step beats en melodieuze coupletten worden luidkeels meegezongen en kracht bijgedragen met vele circle pits. De melodieuze gitaar van Fabian Lomas is duidelijk over de galmende drums in de kleine tent. Woodford betreed kort het publiek alvorens een walll of death zich sluit. Zowel de instrumentalen als de performance kant van het optreden zijn enorm strak en ingecalculeerd.

Met nummers als “Black Days” en “Swimming with Sharks” om de set af te ronden is een duidelijke start van de laatste dag Jera On Air toch echt gemaakt. Publieksfavoriet “Drive” nodigt het publiek uit om zelf naar de microfoon te grijpen en mee te zingen met de duidelijke teksten.

Vandaag is de laatste dag Jera, en daar zjn wij best een beetje verdrietig om. Vandaar dat we voor vandaag deze band hebben geboekt. Post-hardcore met een klein traantje, give it up voor Dayseeker!”
– Thijs Vogels, boeker Jera On Air

Een aankondiging als deze spreekt boekdelen. Voor het eerst op Jera maar al meteen een volle tent voor de Amerikaanse band Dayseeker. Vocalist Rory Rodriguez betreed als eerste het grote podium om de eerste zuivere vocalen van “Pale Moonlight” ter gehore te brengen over een elektronische track alvorens de andere bandleden opkomen. De zang is grotendeels zuiver, met langere uithalen die zorgen voor een groots en emotioneel geluid. Naast de zuivere zang is er zeker ook plaats voor screams in breakdowns overladen met scheurende gitaren. De distortion vormt een mooi tegenbeeld van de zuivere vocalen, iets dat ondersteunt wordt in het swingende karakter van nummers als “Dream State”.

I know this band is on some sad shit like 24/7 but i wanna play a happy song next. This one is called ‘Homesick'”
– Rory Rodriguez, Dayseeker

De set gaat razendsnel verder met publieksfavoriet “Sleeptalk” alvorens Dayseeker kort de tijd neemt voor een shout-out naar onder andere Dead Poet Society en Knocked Loose, bands die later op de dag nog te horen zouden zijn. In Gino Sgambelluri vind de band een enorm sterke gitarist die zowel melodisch als ritmisch sterk weet te reageren op de afwisselende muziek van de band. De drums zijn luid, de vocalen zacht en sereen. Het opbouwende en zware nummer “Neon Grave” kondigt met vele polyritmes het einde aan van de eerste set van de band op de Jera On Air main stage.

Komend uit het verre Australië toont Terminal Sleep een duidelijke missie. Slopende, meedogenloze hardcore punk om flink op los te gaan. Het drumstel maakt vanaf het eerrste nummer al overuren en drummer Todd Tombleson toont geen moment medelijden. De snerpend harde gitaren vormen een angstaanjagend geluid waarover charismatische frontwoman Bec Thorwesten een boekje open doet over politiek en maatschappelijke problematiek.

This next song is for the girlies. It’s about finding your voice and terrifying men.
– Bec Thorwesten, vocalist

De set ramt maar door met een pit die voor geen moment stil lijkt te staan. Scheurende gitaren vormen een muur van distortion en de tempowisselingen tussen snelle refreinen en slopend langzame breakdowns maken het een gewelddadig geheel. Thorwesten kijkt glimlachend toe naar de chaos tijdens een laatste pit voor publieksfavoriet “Death Therapy”. Galmende drums en een waanzinnig lage low vormen de klapper om de set af te ronden.

We begeven ons naar een kleiner podium voor een groots geluid. Thrice, een Amerikaanse post-hardcore band uit de jaren ’90, weet wat ze moeten doen wanneer ze sterk openen met “The Artist In The Ambulance” als één van hun eerste nummers. Het simplistische podium wordt maximaal benut door gitarist Teppei Teranishi die energiek reageert op elke noot die gespeelt wordt. Naast basgitaar spelen grijpt Eddie Breckenridge vaak naar de microfoon om frontman Dustin Kensrue te ondersteunen met screams. Het rauwe stemgeluid van Kensrue is een mooie toevoeging aan de hoopvolle doch emotionele muziek die gespeeld wordt.

A mirror that hasn’t met my fist, but I can’t help feeling that I’m due for a miracle.
I’m waiting for a sign, I’ll stare straight into the sun.
And I won’t close my eyes.”
– Thrice, “Stare At The Sun”

Naast vele gitaarsolo’s, intense drumdelen en zuivere uithalen wordt een hoop meegezongen door een uitzinnig publiek. “Deadbolt”, “Silhouette” en natuurlijk “Black Honey” passeren door de speakers het festivalterrein op en zorgen voor krachtige moshpits tot het einde met “The Earth Will Shake”.

Knocked Loose

Met een torenhoge setlist vol hits keert Knocked Loose voor de derde keer terug naar het Limburgse platteland. Met het lichtgevende kruis al aangestoken op het podium zit er niks anders op voor het publiek dan het ergste te anticiperen. De vraag naar beweging werd al snel beantwoord met opening track “Blinding Faith” waarbij de eerste side-to-side pits al snel geopend werden. De digitale backdrop toont de band waarvoor we zijn gekomen samen met de onheilspellende titel van het laatste album “You Won’t Go Before You’re Supposed To”. De gruwelijke guttural van Bryan Garris aan het einde van het openingsnummer scheurt door de tent heen. Al snel wordt duidelijk dat Knocked Loose het tempo hoog houd voor deze set. Direct wordt “Don’t Reach For Me” ingestart, gevolgt door “Mistakes Like Fractures” en “Deadringer” van voorgaande albums.

We only got a short time, and I want one thing. That is your energy. Give me yours and I promise I will give you mine.”
– Bryan Garris, Knocked Loose

“Belleville” wordt geleid door drummer Kevin Kaine en ondersteunt door de distorted gitaren van Isaac Hale en Nicko Calderon. De vele crowdsurfers worden de barrières overgeholpen terwijl de lichten verblindend door flitsen op de maat van de muziek. Garris benoemd dat hij ooit een nummer heeft geschreven over beter worden en onverhinderd wordt “Counting Worms” gevolgd door “Billy No Mates”. De krappe festivaltent is ondertussen een paar graden warmer geworden door de vele moshers die wild in het publiek bezig zijn. Onder het rustige “Sit & Mourn” worden wederom veel crowdsurfers omhoog geholpen alvorens de band afrond met “Suffocate” (helaas zonder ondersteuning van Poppy), “Deep In The Willow” en een gigantische wall of death tijdens “Everything Is Quiet Now”.

Een band waarvan de schaal nog niet bekend was op het moment van aankondigen is Turnstile. Bezig met een stevige opmars sinds hun album “BLACKOUT” uit 2021 had niemand kunnen voorspellen hoe de band uit zou groeien tot grootheden met hun recente album “NEVER ENOUGH”. De Amerikaanse band bestaande uit zanger Brendan Yates, drummer Daniel Fang, bassist Franz Lyons en gitaristen Meg Mills en Pat McCrory traden 2 jaar geleden nog op in een uitverkocht 013. Sindsdien zijn de namen alleen maar gegroeid en komen ze triomfantelijk de main stage opgelopen.

Running from yourself now, can’t hear what you’re told.
Never let your guard down, anywhere you go.
In the right placе, at the right time
And still you sink into the floor.
It’s never enough.”
– Turnstile, “NEVER ENOUGH”

We beginnen sterk met openingstrack “NEVER ENOUGH” die ook de show opent voor een volgestroomde en uitgeladen festivaltent. De stevige drums die in sterk contrast staan met de lichtte synthesizer maken het een immens geluid waarboven Yates met strakke danspasjes en schelle vocalen heen walst. Een goede verdeling over albums volgt met “T.L.C.”, “Real Thing” en “Pushing Me Away” waarbij de charismatische bassist Lyons een band opbouwt met de voorste rijen door telkens heen en weer te bewegen over het podium. Gitaristen Mills en McCrory blijven rustiger terwijl ze de vele unieke riffs en solo’s uit hun mouw schudden. Fang blijft een icoon met de ritmische en goed getimede opbouw van de nummers. Naast de vocalen die opvallen bij een band als Turnstile is het ook zeker het hoge tempo waarmee de nummers gespeeld worden dat uniek is. Ondanks kleine tempowisselingen ligt over het algemeen de snelheid hoog.

Part dream, part memory
Got to make myself believe
But can I keep it all together
Waiting for the real thing?
– Turnstile, “REAL THING”

Van moshpits is geen sprake meer, in plaats daarvan zijn de voorste 20-30 rijen aan publiek in constante beweging op de hoopvolle en grootse muziek die gespeeld wordt. Met “HOLIDAY” en “LOOK OUT FOR ME” komen we langzamerhand bij het einde van de set en laten de muzikanten hun instrumenten zakken. Tijd om naar huis te gaan is het echter nog niet wanneer publieksfavorieten “MYSTERY”, “BLACKOUT” en “BIRDS” achtereenvolgend als encore gespeeld worden. Voor dit laatste nummer was het wat eenzaam op het podium voor Yates dus nodigde hij iedereen vanuit het publiek uit om de Eagle Stage te betreden. Iets dat goed lukte, al snel waren de artiesten niet meer te zien en konden de beveiligers de stroom aan mensen amper meer naar boven helpen.