Review: Knocked Loose – You Won’t Go Before You’re Supposed To

Net als wijn weet Knocked Loose met de tijd beter te worden. In hun derde studio album, You Won’t Go Before You’re Supposed To, weet de band wederom de grens van harde muziek een stukje op te schuiven. Sinds jaar en dag zijn we kwaliteit gewend van het vijftal uit Kentucky, maar in 10 jaar heeft de band zich enorm kunnen ontwikkelen. Zo blijkt uit dit album, een 27 minuut durend genre overstijgend stuk vakwerk.

Release: 10 mei 2024 | Genre: Hardcore punk | Label: Pure Noise Records

De grimmige titel die een voorbode geeft voor de teksten heeft een verbazingwekkende ontstaanswijze. De zin komt voort uit een ervaring die zanger Bryan Garris had in een vliegtuig. Zelf een enorme angst hebbende voor vliegen wist hij een gesprek aan te knopen met de mevrouw naast hem. Deze kalmeerde zijn paniek door hem op het hard te drukken dat “You Won’t Go Before You’re Supposed To”. Je zult niet vertrekken alvorens jouw tijd gekomen is, een memento mori in de huidige tijd.

De hoes van het album toont een klein meisje die opkijkt naar een van Tl-buizen geconstrueerd kruis. Het meisje wordt verlicht door dit kruis, lijkt zichzelf te verliezen in het schouwspel. Het gehele tafereel speelt zich af in een donker bos, wellicht hintend naar de thema’s van eenzaamheid, religieuze afkeer en angsten.

Knocked Loose is in 2013 geboren als een band genaamd Manipulator, een naam die terugkeert in hun debuut single, vanuit leden uit de band Speaker. Na amper een jaar kwam hun eerste release met de EP Pop Culture in 2014. Na een split release met Damaged Goods monsterde de band aan bij het label Pure Noise waarbij ze hun eerste studio album uitbrachten. Het legendarische Laugh Tracks kondigde in 2016 een grote stap aan voor de band waarmee ze in de spotlight kwamen met het nummer Counting Worms. In 2019 werden we verblijd met de opvolger van Laugh Tracks in het album A Different Shade of Blue. Gelukkig bleef het niet lang stil en kwam de EP A Tear in the Fabric of Life in 2021 uit. Een nieuw, theatraler pad opende zich voor de band.

De band is sinds hun ontstaan een no-nonsense hardcore punk band. Harde riffs, schelle vocalen, heftige drums en meedogenloze drums zijn staples van de band en ontbreken zeker niet in dit album. Echter kent de band ook een aantal veranderingen ten opzichte van vorige releases.

Over het album zegt gitarist Isaac Hale:

On this album, we go the fastest we’ve ever gone; we go the scariest we’ve ever gone. We also go the catchiest and the most melodic that we’ve ever gone, and that’s the point. Instead of branching off into a specific direction, we want to encompass ALL directions.

Met een zacht atmosferische introductie via industriële geluiden opent Thirst dit album. Zacht blijft het echter niet lang wanneer een schreeuw van zanger Bryan Garris je wakker schud. Een enorm maximalistisch nummer die de bassgitaar voorop stelt. Garris wordt meermaals vocaal ondersteund door gitarist Isaac Hale. Het nummer heeft wat invloeden uit snelle crustpunk, bijna grind bands uit het begin van de jaren 2000. Het nummer is dreigend, snel en hard.

Piece By Piece neemt je mee in een groovy gitaarriff alvorens hard te slaan met de hardcore punk drums die we gewend zijn. De melodische gitaarriff keert terug, maar zeker de ritmische klanken nemen de overhand voor een enorm goed two-step nummer. De genadeloze breakdown zal, zeker live, een harde klap zijn voor menig luisteraar.

Voor het volgende nummer, Suffocate, werd de hulp ingeschakeld van pop-metal combinatie artiest Poppy. Alhoewel scream vocals wellicht niet de voorstaande techniek is van Poppy passen de schelle vocalen perfect tussen die van Bryan Garris.

Eclipsing weight, strangled by every mistake.
The wind will hush your cries, in the storm of your restless fate

Het nummer kent enorm sterke tekst die spreekt over leugens, verval en ongeloof. Interessant aan dit nummer is het kort gesproken stukje tekst voor de breakdown en de ritmische, reggaeton geïnspireerde opbouw van die breakdown. Het nummer is uniek binnen het genre, en zeker voor Knocked Loose, maar valt absoluut niet buiten de boot op het album.

Het derde nummer van het album is waarschijnlijk ook het meest agressief van de 10. Nog geen 4 minuten aan eindeloze breakdown met strakke teksten die zich op een bezwerende manier blijven herhalen kenmerken Don’t Reach For Me.

Do you hate me yet? Do you hate me now?
A fitting end for an absolute fucking clown.

Het nummer komt van meerdere hoeken recht op je af en haalt het uiterste uit de band op gebied van intensiteit. De tekst betreft verlies in combinatie met haat, gerechtigheid en woede. Net voor de breakdown keert voor een moment de kalmte terug wanneer de band het overlaat aan een rustige basgitaar in combinatie met de drums en vocalen. Een kort moment van stilte voor de storm.

Moss Covers All laat in 30 seconden zoveel kracht en snelheid horen dat de band het maar niet langer laat duren dan nodig is. Na nog geen minuut geeft dit nummer de weg vrij voor Take Me Home om via een perfecte aansluiting zijn intrede te doen.

De snelheid neemt even af wegens een gesproken stukje tekst dat dient als intro. De instrumentalen doen denken aan nu-metal met een zweverige, industriële nasmaak en het gebruik van percussie op de achtergrond. Het nummer voelt spiritueel en laat zelfs tonen van een viool en dierengeluiden horen naarmate het nummer vordert. Concluderend volgt een kort fragment van een ouderwets country nummer. De combinatie van de twee nummers dient als representatie voor het verlangen naar het thuisfront van zanger Bryan Garris.

Een nummer dat qua tekst, opbouw en titel bekend zal komen bij fans van zowel Knocked Loose als Motionless in White. Slaughterhouse 2 dient in elke vorm als een opvolger van het voorgaande nummer. Teksten die perfect op elkaar aansluiten met dreigingen naar kapitalisme en uitbuiting, zei het dat deze nieuwe versie een toontje harder inzet.

ime passes I stay the same.
Represented by wealth misplaced.
It must be hard to have so much space.

Het nummer is melodisch in opbouw maar meedogenloos wanneer het op de instrumentalen aankomt. Zangers Bryan Garris en Chris Motionless weten elkaar mooi aan te vullen via een afwisseling in zang. Leuk is dat bekende teksten uit het vorige Slaughterhouse nummer (“you won’t survive in the slaughterhouse” en “one mutilation, under God”) hergebruikt worden binnen dit nieuwe nummer. Bezwerend gitaarspel neemt je aan de hand mee door de opening van The Calm That Keeps You Awake. Genoegen nemen met minder puur zodat men van meer comfort kan genieten. Prominent hier is de ritmische drums die met een vrij hol geluid in de melodieën terug te horen zijn.

Blinding Faith was de eerst gereleasete single voor dit album en met duidelijke reden. Vanaf de opzwepende intro houd het nummer geen halt met de harde klanken waar we Knocked Loose van kennen. Een beangstigend hard nummer dat aan alle kanten riekt naar achterdocht voor het christelijke geloof.

Het nummer is één grote breakdown die enkel voor het eindspel in snelheid mindert. De melodische gitaar tijdens het refrein gaat door merg en been en zal lang in je hoofd na blijven zingen. Wederom zijn de vocalen van Isaac Hale een sterke aanvulling op het nummer. De gruis en onheilspellende ondertonen zijn enorm mooi in elkaar gezet tot een compleet geheel.

Een enorme afwisseling met het voorgaande nummer vormt Sit & Mourn een afsluiting van jewelste voor het album. Het nummer begint met een zachte inleiding alvorens los te barsten met harde, snelle drums en strak gitaarwerk. Kort hierna echter wordt dit strijdperk ingeleverd voor emotionele lyrics en een meeslepend nawerk van zowel ritmische als melodische gitaren.

Will you inherit my grief if I finally choose to sleep?
I pulled from the root and found more blood.
This life van be way too much.

Het nummer bereikt zijn crescendo via de combinatie van instrumenten die samenkomen tot een melancholische nasleep van geluiden. Voor je het weet is het album voorbij, maar dit laatste nummer laat je nog even in spanning en achterdocht achter. Zoekend naar iets waarvan je niet wist dat het kwijt was.

Knocked Loose laat met You Won’t Go Before You’re Supposed To duidelijk zien dat er geen einde lijkt te komen aan de immense groei en evolutie van hardcore punk. Met aan de ene kant traditionele, harde nummers die lijnrecht tegenover een melodisch, dansbaar tegenbeeld staan. Het album is van alle markten thuis en zal zeker een nieuw publiek aanspreken terwijl de band tevens doorwerkt op de bestaande idealen. Knocked Loose laat zien dat ze met reden al jaren aan de top staan, en absoluut niet van plan zijn dit te laten veranderen. De bandleden werken onderling enorm goed samen waardoor dit consistent vernieuwende album een logisch eindproduct was.

Knocked Loose bestaat uit:
Bryan Garris– Zang
Isaac Hale – Gitaar en zang
Kevin Kaine – Drums
Kevin Otten – Basgitaar
Nicko Calderon – Gitaar