Jera On Air 2025 – Vrijdag – Festivalverslag

Voor de 31e keer streken de grootste namen binnen de harde muziek neer op het platteland van Limburg. Jera On Air heeft in deze tijd een flinke reputatie op kunnen bouwen als grootste metalcore- en punkfestival van Nederland en wij waren er bij om verslag uit te brengen. Van de regenachtige donderdag tot de bloedhete zaterdag, per dag bespreken we hier kort de bands die ons het meest bij zijn gebleven. Ondersteunt met geweldige foto’s van onze eigen fotografe Megan Keijzer.

Wegens het wegvallen van Crossfaith werden de Amerikanen van Signs of the Swarm opgeschoven naar een gunstiger tijdstip. De Eagle Stage werd passend geopend met vanaf het eerste nummer al smerig lage gutturals en ritmische breakdowns. De drums vullen als een gordijn de grote tent en het publiek blijft niet lang stil staan. Vocalist David Simonich weet met vele afwisselende vocale technieken enerverende en agressieve muziek ter aarde te laten dalen.

Bleeding in the garden of eden,
Reaping what was sown and seeded.
Bleeding in the garden of eden,
Bastard-born of angels and demons.”
– Signs of the Swarm, “Amongst the Low and Empty”

Trekkende, snerende gitaren en grote circle pits zijn standaard voor een band als Signs of the Swarm. Met nummers als “Natural Selection” en “Scars Upon Scars” werden de noodzakelijke pits geopend alvorens de band triomfantelijk afsloot met “Amongst the Low and Empty”. Zowel Simonich als gitarist Carl Schulz lijken enorm in vorm te zijn bij dit technische nummer. De drums en bas dreunen nog lang na op deze vroege middag wanneer de band het podium achter zich laat.

Warmdraaiend met “Freestyler” komen de 4 heren van Northlane uit Australië op om het publiek wakker te schudden met de eerste track “Carbonized”. Lang duurt dit echter niet wanneer er een probleem lijkt te zijn met de in-ears van de gemaskerde drummer en de band het spelen kort stil legt. Na een kort overleg en snelle wisseling van de apparatuur keert de band echter keihard terug. Met het energetische “4D” staat al snel de hele tent te springen en opent zich de eerste pit wanneer vocalist Marcus Bridge hier om vraagt. Gitarist John Deiley weet met zijn drumpad een aantal elektronische onderlagen live aan de muziek toe te voegen voor extra dimensie.

Snel wisselend tussen screams en zuivere zang komen veel nummers uit het moderne repertoire langs op het podium in Ysselsteyn. De hoog progressieve metalcore met djent elementen krijgt veel gejuich wanneer nummers als “Dante”, “Afterimage” en “Clockwork” ingestart worden. Door op te bouwen vanuit de drums en gitaren te zien als grotendeels melodische elementen in nummers weet Northlane een ritmisch fluïde schouwspel op te stellen voor de gegadigden.

Een introductie heeft een band als Stray From The Path al lang niet meer nodig. Bij wellicht hun laatste Nederlandse festival show ooit weet de band wat ze van het publiek verwachten. Terwijl dit publiek rustig wacht speelt een quote uit de Stanley Kubrick film “Full Metal Jacket”. Toepassend wanneer, zodra de bandleden één voor één het podium betraden, de eerste noten van single “Kubrick Stare” ingestart werd.

You’ve got a war face? Aaaaaaaagh! That’s a war face. Now let me see your war face!”
“AAAAGGGHH!”
“Bullshit! You didn’t convince me! Let me see your real war face!”
– Full Metal Jacket, Stanley Kubrick (1987)

Wat volgt is een klein uurtje aan harde double kicks, dreunende gitaren en schelle vocalen van frontman Drew York maken het een energiek geheel. York die zelf het gehele podium meermaals rond rent draagt ook het publiek op om zo veel mogelijk te bewegen.

I wanna do some iconic shit today. Are you ready to make history Jera!?”
– Drew York, Stray From The Path

Het resultaat van bovenstaande call-out was rond elke pilaar van de festivaltent een circle pit. De energie blijft hoog terwijl nummers als “Guillotine”, “Chest Candy” en “Shot Caller” thema’s als anti-politie en anti-kapitalisme naar voren laten komen. Uit afgespeelde audio snippets en interactie met het publiek blijkt dat de band staat voor een eerlijke en onverdeelde samenleving. Snerpende gitaren en opbouwende drums trekken de set voort richting het einde met “First World Problem Child” als afsluiter.

De Amerikaanse band Currents gaat al ruim een decennium rond in de toppen van de melodic metalcore. Nieuwe hoogtes werden twee jaar geleden bereikt met het album “The Death We Seek”, een emotioneel en krachtig meesterwerk over loslaten en doorgaan. Voor de eerste keer op Jera toont de band enorme kansen voor de toekomst en een adembenemend mooie set in het heden. “Living In Tragedy” vormt de aftrap met de bandleden die al los gaan terwijl vocalist Brian Wille rustig op komt lopen. De instrumenten gaan wild met vooral bassist Christian Pulgarin die moeite heeft stil te blijven staan. Met bas en al draait Pulgarin in het rond om, in de weinige momenten van stilstand, ook de backing vocals te leveren.

Can we ever change the ignorant? I didn’t come here to just be a slave
Problems embedded in greed, lives wasted.
There’s too much at stake now to let yourself be distracted.”
– Currents, “Into Despair”

De set zit enorm goed in elkaar met een mooie spreiding over albums en een focus op het meest recente werk. Klassieker “Into Despair” wordt opgevolgd door “Apnea” en “Kill The Ache”. Met slechts een logo als backdrop voelt het optreden puur en rauw, de zuivere vocalen van Wille vormen een geladen emotionele laag waar de gitaren bovenuit donderen. Een uitzinnige pit en een grote hoeveelheid crowdsurfers is het gevolg van de geweldige interactie wanneer “Better Days” als laatste op de lijst afgevinkt wordt.

Als duidelijk hoogtepunt van vorige jaar keren de Britten van While She Sleeps terug naar de voor hun zo bekende festivalweide. Duidelijk is dat het er hevig aan toe zal gaan. De stapel Marshall speakers die dienen als decor en tevens podium voor de drumset van Adam Savage staan al klaar. Ook is duidelijk dat de vlammen dit jaar niet zullen ontbreken. Beginnend met “SYSTEMATIC” blijft het niet lang rustig wanneer de eerste crowdsurfers zich al melden onder de neon groene lasers die de tent in geschoten worden. De band speelt snel en zelfverzekerd met de twee gitaristen Sean Long en Mat Welsh die wisselend van links naar rechts lopen tijdens “ANTI-SOCIAL”. Een korte shout-out naar hun vrienden in Northlane en Stray From The Path mogen niet ontbreken wanneer overgegaan wordt naar “You Are We”.

I hope this song will help you as much as it has helped me. This is ‘To the Flowers'”
– Lawrence Taylor, While She Sleeps

Het podium is voor zanger Lawrence Taylor niet groot genoeg wanneer hij op het publiek klimt voor wat aaansturing bij de moshpits. Ook “RAINBOWS” en “Silence Speaks” mogen niet ontbreken aan de setlist. Afgekeken bij Stray From The Path vormt ook bij While She Sleeps om elke paal in de festival tent een snel-stromende circle pit. Taylor kondigt aan een zeer persoonlijk en belangrijk nummer te spelen in “To The Flowers”, en kort daarna wordt menig festivalganger omhoog geholpen om richting het podium toe te stromen. De hoeveelheid crowdsurfers is een beeldschoon aanzicht om te bekijken en verloopt grotendeels vlekkeloos, zelfs een rolstoel wordt omhoog geheven om richting het podium te verplaatsen. De set loopt vier minuten na eindtijd pas af wat resulteert in een snel en duidelijke afsluit, helaas zonder encore waar velen stiekem wel op hoopten. Alhoewel de Sex Pistols nog moesten komen was duidelijk dat in While She Sleeps een sterke headliner schuilt.