Review: Imminence – The Black

Imminence weet sinds jaar en dag een excentrieke metalcore cross-over te verwezenlijken door de betoverende symfonische elementen in hun nummers. De Zweedse band verlegt de grenzen van emotie en muzikaliteit met meeslepende teksten en harde riffs, zo ook in het nieuwe album “The Black”. De band uit Trelleborg wist het 52 minuten durende album zelf uit te brengen en heeft hiermee een nieuw era aangekondigd.

Release: 12 april 2024 | Genre: symphonic metalcore | Label: Eigen beheer

Al halverwege vorig jaar kwam de eerste single voor dit nieuwe album uit. De cover was een getekende bouwschets, waaruit de bovenstaande cover van “The Black” zou voortkomen. Gedurende de 6 singles werd deze cover, een ornaat en gedetailleerd stuk beeldhouwkunst wat veel weg heeft van de zuilenkunst uit de 19^e eeuw, steeds meer onthuld. Een leuk en uniek detail die de band zich, mede door hun muziek, eigen heeft gemaakt:

De line-up is, na het aanmonsteren van de drummer 3 jaar na oprichting, relatief constant gebleven. Het kwintet begon met het album I in 2014, en wist sindsdien hun stijl verder en verder door te ontwikkelen via This Is Goodbye (2017), Turn The Light On (2019) en Heaving in Hiding (2021).

The Black is een welkome aanvulling op dit mooie rijtje en past ook perfect binnen het repertoire van de band met krachtige, verhalende teksten en een strakke muzikale lijn. De vocals zijn enorm scherp en gedurende het nummer perfect te verstaan wat enorm goed past bij de ondersteunende klanken van vocalist Eddie Berg’s viool. De band weet goed samen te werken om tot het melodieuze eindproduct te komen dat bekend zal worden als The Black.

De opening van dit album is een onheilspellend en langzaam nummer genaamd “Hell Or High Water”. De meeslepende bassgitaar speelt hierin de hoofdrol met de zachte vioolklanken als aansterking. Eddie Berg’s vocals zijn enorm sterk en goed te volgen in de tekst van het nummer, dat spreekt over een gewis einde.

We’re sheep to the slaughter, we don’t have much longer.
Escaping the horror, come hell or high water.”

Het nummer is op een unieke manier enorm heavy. Niet vanwege de snelheid of de gitaren die we gewend zijn, maar puur vanwege de manier waarop de tekst overgebracht wordt. Een melodramatische traagheid die slechts in de laatste 20 seconden een ommekeer maakt tot een breakdown zoals we die van de band kennen.

“Beyond the Pale” is een metalcore klassieker in de dop. Het nummer voldoet aan alle kenmerken die metalcore zo goed maakt om te luisteren, maar weet het te bestempelen met het Imminence keurmerk voor een unieke twist. Het nummer is zwaar in gitaren en fry vocalen met, wederom, een goede viool die het refrein bij elkaar houdt.

“Death by a Thousand Cuts” toont een verhaal van leiden en mentale wanhoop. De titel van het nummer refereert naar een staat waarbij een hele hoop kleine, naar wat lijkt onbelangrijke problemen, zich samen op kunnen stapelen tot een situatie waarin iemand alsnog “dood kan bloeden” door het toedoen van de duizenden sneetjes. De tekst in het nummer toont de wanhoop en wil naar verbetering, zonder te weten waar vandaan dit zou moeten komen. De figuurlijke tijd dringt.

Richting het einde vinden we eindelijk “The Call of the Void”. Met heftige gitaren en enorm sterke lyrics is dit waarschijnlijk het zwaarste nummer van dit album. De vocalen zijn ten alle tijden hard en de drums van Peter Hanström weten het tempo van het nummer hoog te houden. De breakdown is meedogenloos en de teksten spreken over een einde der tijden.

This is the end of everything, as I watch my world burn.
The sweet sound of death’s release.
It’s the call of the void.

Een instrumentale introductie kondigt een nieuw zwaargewicht aan op dit album. “Continuum” was de één na laatst uitgebrachte single voor het album uitkwam en opent een nieuwe weg voor de band. Zware, lage vocalen openen het nummer met een breakdown op een manier die we nog niet gewend zijn van de band. We keren echter terug naar een sereen en zweverig clean geluid van Eddie Berg die ons meeneemt het refrein in.

Het nummer weet onverbiddelijk op je door te werken met zowaar nog een breakdown gevolgd door het refrein. Het nummer blijft deze lijn doorzetten tot een laatste breakdown die het nummer uitzingt met teksten zoals onderstaand.

Midnight falls upon me, darkness conceal my fate.
Gazing into nothing. Death is a constant.

Hierna volgt titeltrack “The Black” die in een 6 minuut durend theaterspel je aandacht nog één keer goed op weet te eisen. Het nummer is uniek in het feit dat een klikkende drumtoon aanwezig is door het nummer heen. Het nummer is rustiger dan voorgaanden, maar weet je toch te verrassen met zuiver vioolgeluid en een krachtige breakdown.

Imminence weet een nieuwe weg in te slaan met een theatraal schouwspel dat in voorgaande albums opgebouwd is. De bandleden zijn perfect op elkaar ingespeeld om zo een modern topstuk voort te kunnen brengen. De thema’s in het album reflecteren de band en waar ze voor staan op unieke wijze gedurende het album.

Voor bestaande fans zal dit een mooi overgangspunt zijn van de voorgaande muziek naar de nieuwe Black Era van Imminence met deze albumcyclus. Nieuwe luisteraars kunnen een enorm sterk stukje symfonische metalcore verwachten die weinig bands op een zelfde manier doen.

Imminence bestaat uit:
Eddie Berg – Zang en viool
Harald Barrett – Gitaar
Alex Arnoldsson – Gitaar
Peter Hanström – Drums
Christian Höijer – Basgitaar